Kayıp Cumartesi

Dün gece bugünle ilgili planlar yaparak uyumuştuk...Sabah kalkıp kahvaltılık sandviçlerimizi hazırlayıp,çiftliğe gidecektik.Bisiklet sürecek,sonra da parka gidecektik.Eve geldiğimizde yemek yedikten sonra bir animasyon filmi açıp hep birlikte izlerken mısır patlatıp yiyecektik..Ama sabah kalktığımızda hava buz gibiydi,ve tüm hayaller suya düştü.. :(
Sabah kalkıp sıradan bir kahvaltı yaptık,sonra herkes eline telefonlarını aldı ben de 23 Nisan çalışmaları için bilgisayar başına geçtim.Bir yemek molası ve kaldığımız yerden devam..
Aslında bugün modda olmamın sebebi biraz da yaptığım telefon görüşmeleri oldu. Almanya'ya aynı dönemde birlikte geldiğimiz arkadaşlarla yazıştım biraz.Herkeste aynı problemler.. İnsanların tuhaflığı,egosu,saygısızlığı.. Hepimiz için bu tahammül edilemez bir hale gelmişti artık. Birçoğumuz elinden gelense bugün dönecekti Türkiye'ye. Ama hepimizi buraya bağlayan birseyler vardı maalesef..Maddi kaygılar,ülkenin durumu,çocukları geleceği vs. Çocuklarımız bir dil öğrensinler istemiştik mesela.. Ama zaman geçtikçe farkediyordum ki Almanca illa da öğrenmesi gereken bir dil değildi..Şuanda onun Almanca öğrenmek kadar,sevdiklerinin yanında olmak,akrabalarının içinde büyümek ihtiyacı da vardı... Ve bundan sonra bize düşen bir kar-zarar tablosu oluşturmaktı.
Neredeyse hepimiz buranın sıkıcılığından yakınıyor,sosyal hayatımızın bittiğinden şikayet ediyorduk..Ama dönmeye bir türlü cesaret edemiyorduk işte...Akşam saat 20.00'den sonra tüm marketler kapalı,pazar günleri her yer kapalı,yollarda tek bir insan yok,hava sürekli kapalı ve soğuk,yemek kültürü olmadığı için yemek yiyecek dönerci ve pizzacı dışında bir yer yok..Böyle anlamsız bir yer işte...
Neyse fazla sıkıntılı bir yazı oldu bugün.. Havadan olsa gerek..

Anladım, sonu yok yalnızlığın. 
Her gün çoğalacak. 
Her zaman böyle miydi? Bilmiyorum... 
Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak. 

Alışır her insan alışır zamanla, 
Kırılıp incinmeye. 
Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp, 
Yeniden ayağa kalkmak. 

Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte, 
Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette. 
Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum... 
Hadi gelin üstüme korkmuyorum! 

Bulutlar yüklü, 
Ha yağdı ha yağacak üstümüze, 
Hasret... 

Yokluğunla ben başbaşayız, 
Nihayet...